Ik heb altijd wat gehad met giraffen. De manier waarop zo’n beest drinkt, de breekbare spillebenen ver uit elkaar om met die lange nek een plas water te kunnen bereiken, is precies de houding die ik noodgedwongen vaak aanneem. Benen uit elkaar en vanuit je onderrug bukken om iets van de grond te rapen omdat ik niet door mijn knieën kan. Vanwege reuma.
Mijn tekeningen zeggen iets over mijzelf. Bij de abstracte mandala’s die ik al jaren teken vind ik dat niet vreemd (…) nu heb ik een cursus dieren tekenen. Tot mijn grote verrassing blijkt wat ik daar maak, ook elke keer weer veel te zeggen over mezelf. (…) Neem nu die neushoorn (…) vooral lomp, stevig en een beetje grijzig. Als ik heel eerlijk ben is dat ook hoe ik mij in mijn leven vaak heb gevoeld.
En dat komt door die reuma. Dat is een groot contrast met die lichte luchtige sprookjesachtige libelle, maar dat blijkt niet helemaal te kloppen. Lees wat daarachter steekt
Tijdens de cursus ‘dieren tekenen’ in mijn lokale culturele centrum ben ik druk bezig met een ekster. Na wat getob met de vorm van de snavel en de felle kleur van de veren staat ie er in een middag toch best aardig op. De linkerkant van het blad is leeg. Waar kijkt mijn vogel eigenlijk naar? De neiging om er goud- en zilverkleurige vallende ballen naast te zetten wordt steeds groter.
Waarom?
Daar moest ik even over nadenken, maar niet zo lang. Het heeft wat te maken met glimmende theelepeltjes in eksternesten en een scootmobiel…lees verder
Kleur doet wat met je. Een kleur kan warm zijn, of zacht, fel, intens, fris, koud, rustgevend, prikkelend: je kunt er allerlei betekenissen en emoties aan vastknopen.
Ik had wat tegen paars. Maar dat is gaan schuiven. Over paarse potloden, paarse kleding en een bijzondere paarse ketting lees verder
Mijn rug is mijn zwakke plek en dat is goed te verklaren. Vanaf mijn tiende levensjaar kon ik vanwege reuma niet meer goed door mijn knieën. Ik was altijd n soort giraf: benen uit elkaar en bukken vanuit mijn lage rug als ik bijvoorbeeld iets van de grond moest tillen. Ik heb de röntgenfoto’s gezien: mijn ruggengraat heeft een duidelijke bocht en versleten wervels met maar weinig tussenruimte. Ik zeg het vaak als iemand vraagt naar mijn gezondheid: het gaat goed maar met die rug gaat ‘t een keer goed mis.
In de supermarkt sta ik voor het koekschap. Lastig, want ik weet dat al die suiker niet goed is voor een mens. Maar ja, wel lekker. Ik laat mijn ogen dwalen over de bokkenpootjes, stroopwafels, speculaas en stop bij de roze koeken. Die kan ik niet kopen zonder de herinnering erbij te nemen.
Het is een nare periode. Je weet al wel wat je hebt: reuma. Maar dan moet je op zoek: Hoe stop je ontstekingen en pijn, de afbraak in je lijf? Er zijn volop medicijnen beschikbaar, maar wat werkt? Ik was onder behandeling voor RA bij een arts in opleiding in een academisch ziekenhuis. Hij was vanwege die opleiding op de hoogte van alle nieuwe ontwikkelingen. Ik luisterde en deed wat hij adviseerde. Ik begon met pillen slikken….
Maar dat was niet de oplossing. Wel die pillen maar niet het luisteren naar wat de arts zei. Lees hier verder. Dit wat langere essay was de inzending voor de Edgar Steneprijs 2023.
