Al bladerend door mijn map met mandala’s word ik herinnerd aan Mien. Al lang is zij niet meer in mijn gedachten geweest. Mien woonde tegenover mij en was van dezelfde generatie als mijn moeder. Ik was een kind en de afstand tussen haar en mij was mijlenbreed. Haar zoon zat bij mij in de klas, dus zij was voor mij vooral “de moeder van”. Toen ik 18 was leerden we elkaar nader kennen. Samen richtten we een plaatselijke afdeling van Amnesty International op en moest ik ‘je’ gaan zeggen tegen haar. Dat kostte me aardig wat moeite. Alhoewel we het niet altijd met elkaar eens waren en zij voor mijn gevoel af en toe flink doorschoot in haar pogingen de wereld te verbeteren bewonderde ik haar. Misschien wel vanwege dat doorschieten: de passie, de idealen, de liefde voor de mensheid en de vasthoudenheid die daarachter zaten, vond ik heel bijzonder. We hebben nog lang contact gehouden, ook toen ik verhuisde, trouwde en kinderen kreeg. De jaarlijkse kerstkaartjes waren van beide kanten geen achteloos gestuurde groet maar een welkome krabbel vol informatie en een klein teken van voortdurende betrokkenheid. Bij een zo’n kerstkaart zat een keer een kladje, een op ruitjespapier getekende half-afgemaakte mandala. Mien was naar een congres geweest voor wereldverbeteraars (ze zal me vast wel gemeld hebben bij wat voor actie ze nu weer betrokken was, maar dat is me ontschoten) en had leuk contact gehad met een van de andere congresgangers. En die dame had op haar stoel dat kladje achtergelaten. Gewoon even gedachteloos zitten tekenen, waarschijnlijk.
Kladje
Mien dacht dat ik het wel interessant zou vinden, ze had van een vorige kerstkaart vast onthouden dat ik tegenwoordig aan mandalatekenen deed. En ik vond het interessant. Ik heb dat kladje als basis genomen, de vormen nagetekend en de lege plekken ingevuld. En zo werd ‘t mijn mandala. Ik heb ‘m ingescand en weer geprint en naar Mien gestuurd. De kerstkaarten komen nu al jaren niet meer en ik hoef ze ook niet meer te sturen. Maar Mien is nog wel in mijn gedachten, heel af en toe. Als ik die mandala weer eens tegenkom of als ik iemand ontmoet met die grote passie voor de wereld en voor mooie idealen. Ik krijg er een soort gelukkig, weemoedig gevoel van. En daarom heet ie: “Geschenk”.
Dit artikel verscheen in het blad van de Nederlandse Mandalavereniging, 2016, nr 121
