Mijn ouders waren 50 jaar getrouwd. Ik had toegezegd de uitnodigingen te maken en te versturen. Na wat gehannes met plaatjes en fotoos, waar ik niet helemaal uitkwam, opperde mijn broer het idee om een van mijn tekeningen op de uitnodiging te zetten. De keuze viel op “Bouwen vanuit het midden”. Bij het tekenen daarvan stond destijds het thema’s groeien en bouwen centraal. Het was een opdracht in de tekenkring waar ik deel van uitmaakte. Juist deze tekening op de uitnodiging paste dan ook mooi bij het karakter van zo’n huwelijksfeest. Wat doe je immers anders in zo’n landurige relatie dan zowel samen als individueel groeien en bouwen. Aan je gezin, aan je leven. Steentje voor steentje, dag voor dag. In de hoop dat je uiteindelijk kunt terugkijken op een mooie tijd.
Laat je kennen
Het waren natuurlijk niet míjn vrienden op het feest, maar die van mijn ouders. En daar zit een behoorlijke afstand tussen, zowel in leeftijd als in leefwereld. Een van hun vrienden sprak me tijdens het feest aan. Het was de vroegere achterbuurman Piet, die ondertussen alweer lang elders in het land woonde. Ik ken hem niet goed, het was gewoon die achterbuurman waar mijn ouders wat mee hadden, niet ik. Maar hij had mijn tekening “herkend” als mandala. Ook hij was daarmee bezig. Maar niet op papier, nee, hij maakt mandala’s in glas en lood. We hebben wat met elkaar staan praten op het feest. En zo zorgde die tekening op de uitnodiging voor het huwelijksfeest van mijn ouders voor een nieuwe ontmoeting, over de generatiekloof heen. Het blijft de achterbuurman, een vriend van mijn ouders. Maar ik ken hem nu een beetje beter.
Het lijkt een heel individuele activiteit, dat tekenen. Het speelt zich af aan je tafel, tussen jou, je papier en je potloden. Maar soms brengt het mensen ook nader bij elkaar. Jij, die dit nu leest, ook jij kent mij nu een beetje beter. Wil je reageren op deze of een andere tekening, laat je kennen en geef een reactie of een opmerking door.
(Voorjaar 2013)
