Medeleerlingen van mijn tekencursus zien er een eindstreep in. En zien een schildpad die kennelijk al een heel eind lopen achter de rug heeft en nu bijna bij haar doel is. Maar je kunt er natuurlijk ook een startlijn in zien.
Oertijd
Een schildpad associeer je met oud, taai en langzaam. Terwijl er toch ook kind-schildpadden of puber-schildpadden moeten zijn. Maar ja, dat schild doet nu eenmaal denken aan oertijd. Inderdaad waren er zelfs al vóór de dinosaurus verscheen zeeschildpadden en hun uiterlijk is eigenlijk nog weinig veranderd. In mijn persoonlijke ‘oertijd’, toen ik een kind was, hadden we thuis een schildpad in de tuin scharrelen.
Ik herinner me onze Stoffel nog goed. Hij kruipt in de zomer door de tuin. Af en toe zie je hem zitten op het grasveld, in het zonnetje. Je pakt hem met twee handen op, via de zijkanten van zijn schild. Anders bijt ie. Hij kan flink bijten, ook als je hem voert moet je zorgen dat dat kleine bekje niet bij je vingers kan. Soms verrast hij je door zijn kop een eind verder uit zijn schild te steken dan je verwacht. Je kunt een dekentje over Stoffel heen gooien en dan kijken hoe de bult zich verplaatst. Mijn broer en ik bouwen muren van legosteentjes en leggen paden van speelkaarten waarover hij naar een blaadje sla zou kunnen lopen. Maar hij houdt zich zelden aan het pad dat we voor ‘m hebben bedacht. Hij loopt onverstoorbaar de speelgoedautootjes die langs de kant staan omver.
Meerdere Stoffels
Ik hoor pas veel later dat er meerdere Stoffels zijn geweest. Zo’n beest doet een winterslaap en dan luistert de temperatuur nogal nauw. Ik heb ooit opgevangen dat ie in de kelder bij de aardappelen te vroeg wakker was geworden, dat ie zichzelf een keer in het najaar had ingegraven en zich zo onvindbaar had gemaakt en volgens het verhaal nooit meer is terug gevonden. En ik weet dat mijn moeder hem een keertje in de kas had ingegraven om ‘m daar te laten overwinteren maar dat het daar achteraf veel te koud was geworden. Zo tellende moeten het wellicht zelfs 3 Stoffels zijn geweest. Zo’n beest hoort natuurlijk niet in een Nederlandse tuin, in een Nederlands klimaat. Ik heb ook geen idee wat mijn moeder met het beest deed. Ze heeft ongetwijfeld haar best gedaan om goed voor ‘m te zorgen. Eten en drinken gegeven, af en toe even gecontroleerd hoe t met ‘m ging? Hij mocht in ieder geval niet los als de Blauwe regen uitviel want dat was giftig. Was het in de jaren 60 mode, een schildpad in de tuin? Ik kan me niet herinneren dat er bij vriendjes zo’n beest rondscharrelde.
Start
Ik pak mijn potloden en aquarelspullen om zo een herinnering vorm te geven. Stoffel hoort bij mijn verleden, het geritsel in de struiken, een spoor achterlatend in de aarde, een onverstoorbaar aanwezig beest dat zijn eigen plan trok. Kijkend naar diverse plaatsjes van landschildpadden kom ik erachter dat de Stoffels Griekse landschildpadden moeten zijn geweest. Ik ga ermee aan de slag.
De streep voor de getekende Stoffel kan inderdaad een eindstreep zijn. Ook ík ben ondertussen oud en langzaam aan het worden en laat me niet gauw meer van de wijs brengen. Er komt de komende jaren vast nog van alles op mijn (zelfgekozen) pad. Een nieuwe fase in mijn leven, nieuwe ervaringen, nieuwe kennis. Drie … twee … één … Start!
juni 2024
