Ik drink thee, veel thee. Ik heb theezakjes van diverse merken én zowel metalen theehouders als papieren theezakjes om zelf te vullen met losse thee. Iedere ochtend zet ik een gevulde waterkoker aan en giet ik vervolgens twee thermosflesjes vol, elk goed voor twee koppen thee. In die ene met kleine bloemetjes erop gaan vaak wat stukken verse gember en in de andere met grote blauwe bladeren gaat een standaardzakje. Als ik het goed heb uitgemikt kan ik dan ook nog een theeglas vullen met kokend water. Daarin gaat, afhankelijk van mijn stemming en haast, ook zo’n standaard zakje of bijvoorbeeld die echte Japanse losse thee die mijn kinderen voor me meebrachten van een ‘Comic Con’ evenement.* (*Voor de leek: dat is een bijeenkomst van liehebbers van games, Japanse strips, fantasy, Sci-Fi en dergelijke.)
Vraag
Na afloop gaan de theebladeren in het groenafval-verzamelbakje op het aanrecht. Dat mag, zo heb ik opgezocht, met zakje, touwtje, label en al. Onbedoeld lees ik de zinnen op de achterkantjes van de labels. Soms is het een spreuk maar vaak ook een vraag. Gisteren diende ik van mijn theezakje een antwoord te verzinnen op: ‘Wanneer heb je voor het laatst iemand geholpen’ en ‘wat is jouw favoriete moment van de dag’. En vandaag had ik een theezakje in gebruik dat me de vraag stelde wat voor mij de perfecte avond uit is. Ik kan het niet laten om te beginnen met nadenken over mijn antwoord. Ja … wat is eigenlijk mijn .. Na enkele seconden kan ik mezelf gelukkig stoppen.
Mooier en beter
De vragen gaan in de regel over ‘beste’, ‘meeste’, ‘leukste’ of ‘liefste’. De kritiek op social media kun je eigenlijk naadloos doorzetten naar die theezakjes: de hang naar ‘beautification’. Die vragen en de associatie die eraan hangt zijn gewoon een reclamemiddel dat aansluit bij de stemming in de samenleving, bij wat lijkt te werken om jezelf of je produkt te verkopen. Op social media stellen mensen en merken daarom vaak alles mooier voor dan het is, zowel in (digitaal verbeterde) beelden als in (overdreven) woorden. Die vragen op theezakjes-labels leiden je ertoe je eigen leven ook in die vorm te gieten: je meest perfecte avond, je beste dit, je grootste dat. Stel dat ik er toch langer over nadenk en het draaiboek uitschrijf voor mijn perfecte avond uit. Ik heb dan in mijn leven heel veel niet perfecte avonden gehad en heb er nog veel meer in het verschiet. Wat een teleurstellende herinneringen en wat een ontmoedigend vooruitzicht! Ik blijf liever ver van het schetsen van zo’n ideale wereld. Ik zoek mijn kleine dagelijkse tevredenheid in lekker grote verwarmende theemokken, mooie thermosflesjes gevuld met soms hele lekker thee. En soms met gewoon acceptabel bruin lauw vocht waarmee ik een werkpauze vul.
95 graden
Klein geluk vind ik in de gedachte dat mijn kinderen bij het bezoeken van dat ene evenement toch even aan mij dachten en die Japanse thee meenamen. Met op de verpakking enkel in het Engels de herkomst en de gebruiksaanwijzing. Een van die theeën moet gezet worden met water van 95 graden. Ik schenk het kokende water in mijn mok, wacht een paar seconden en gok dan dat ‘t in ieder geval iets minder is dan 100 graden. Dan laat ik mijn gevulde metalen thee-ei in de vorm van een huisje even trekken. Lekker. Niets minder maar zeker ook niets meer.
