Mijn handen zijn door reuma vervormd en mijn lijf zit vol littekens van operaties. Voor instanties val ik in negatief geformuleerde categorieën als ‘afgekeurd’, en ‘met beperking’. Voor het ziekenhuis ben ik een ‘chronisch patient’, dat klinkt ook al niet zo gezellig. Van buiten is duidelijk dat ik iets mankeer. Maar van binnen ben ik gewoon mezelf, iemand die positief in het leven staat.
Woestijnhinde
Wat je van buitenaf ziet en hoe het eigenlijk is komt wel vaker niet overeen. Bij reclames bijvoorbeeld. Met name daar gaat het vaak alleen over de buitenkant. Ik krijg daar meteen de kriebels van. Schoonmaakmiddelen waarmee je met één aai je hele badkamer laat blinken, chips waarmee je terstond een vriendenkring creëert. Er zijn in die reclames zwembaden bij hotels waar je ruime keuze over lege ligstoelen hebt en auto’s die over verder lege bergwegen rijden en zich niet aan snelheidsbeperkingen hoeven te houden. Voor een parfummerk rent een mooie slanke jongedame op hoge hakken met volop make-up en schaars gekleed als een hinde door de woestijn. Och, het arme kind! Waarschijnlijk zit ze na de opnames vol rode verbrande plekken uitgeput op een stoeltje naast de filmcrew. Met een verzwikte enkel en vanwege het zweet met uitgelopen mascara. De meegebrachte mobiele wc stinkt. Het is allemaal onzin en buitenkant, dat hele woestijnfilmpje. Maar het ziet er, eenmaal gemonteerd en van filters voorzien, wel mooi uit. Reclame probeert je met die mooie buitenkant te verlokken tot aankoop. Heb je die parfum eenmaal gekocht verander je helaas niet in die luchtige woestijnhinde. Je ruikt alleen anders.
Buitenkant
Mijn buitenkant is verre van ideaal volgens de gangbare normen. Ik zie mijn vervormde handen en littekens elke dag. Mijn handen zijn langzaam vergroeid, daar kon ik dus geleidelijk aan wennen. Maar die littekens ontstonden plots, na operaties. Het duurde steeds even voor ik daar zonder moeite naar kon kijken. Toen mijn knie werd vervangen door een metalen exemplaar heb ik af en toe even onder het verband gekeken, steeds langer en langer tot ik gewend was aan de aanblik en het mijn eigen knie weer werd. Al die littekens en vervormingen horen bij mij. Wanneer ik mezelf naast anderen zie op een foto of filmpje schrik ik wel eens over hoe zichtbaar mijn reuma is. Pas dan zie ik mezelf een beetje zoals een ander mij op het eerste gezicht ziet.
Binnenkant
Een buitenkant geeft een eerste houvast, de eerste informatie over met wie of wat je te maken hebt. Het kan leiden tot bepaalde ideeën over de ander. Wie over die vluchtigheid van de buitenkant heenstapt leert de ander pas echt kennen. Dan kun je die eerste oordelen aanpassen of zelfs helemaal laten vallen. Dat lukt helaas niet iedereen. En niet iedereen zal geïnteresseerd zijn in wat ze dan zien en dat is ook prima. Ik prijs me ondertussen gelukkig met al die mensen om mij heen die naar binnen willen kijken en die mij ook zichzelf willen laten zien. Vrienden, heet dat, als je allebei de binnenkant ook kunt waarderen. En dat mag met of zonder parfumluchtje.
Oktober 2025
