Mijn handen zijn door reuma vervormd en mijn lijf zit vol littekens van operaties. Voor instanties val ik in negatief geformuleerde categorieën als ‘afgekeurd’, en ‘met beperking’. Voor het ziekenhuis ben ik een ‘chronisch patient’, dat klinkt ook al niet zo gezellig. Van buiten is duidelijk dat ik iets mankeer. Maar van binnen ben ik gewoon mezelf, iemand die positief in het leven staat.
Ik ben deze zomer een beetje blijven hangen in slakken tekenen. Niet de huis-en-tuin-slak. Ik verzin er altijd wat bij. Zo ontstond deze augustus een opgerichte slak, met een gewei en een puntig torenhuis.
En dan wordt die tekening van een slak uiteindelijk een soort zelfportretje. Als ik er even over nadenk wat ik nou eigenlijk heb getekend. Lees verder over Kwetsbaar en sterk.
Enkele enerverende juni-dagen lang was ik een van de bijna 13.000 mensen op het het Eularcongres in Barcelona. Behandelaars, onderzoekers, ervaringsdeskundigen, allemaal bezig met betere behandelingen en nieuwe ontwikkelingen op het gebied van allerlei soorten reuma. En ik was er ook, de winnaar van de Europese Edgar Stene Schrijfprijs, met een essay waarin ik mijn jeugd met reuma beschrijf.
Het was bijzonder. Ik schrijf maar kon ook toen het tekenen niet laten en begon aan een slak. Dat had er natuurlijk weer vanalles mee te maken. Lees maar verder.
Op lantarenpalen en vuilnisbakken in mijn buurt heeft iemand volop stickers geplakt met de tekst ‘alleen Jezus brengt vrede’. Ik word zo moedeloos van die tekst. En dat zit ‘m niet in de naam Jezus, begrijp me goed. Ik ben niet gelovig, maar respecteer iedereen die een antwoord probeert te vinden op de vragen des levens. Het zit ‘m in dat woordje ‘alleen’. Zodra je denkt dat slechts één weg de juiste is voor iedereen gaat het fout. Als iemand anders dan afwijkt van die ‘enige’ weg vormt dat kennelijk een bedreiging.
Mijn huis wordt verbouwd dus ik ruim op, selecteer wat mag blijven en wat weg kan. Ik ben al een eind, alleen de zolder moet ik nog aanpakken. Dat wordt een zware klus, zowel fysiek als emotioneel, want daar liggen immers soms haast vergeten herinneringen verscholen in de opgeslagen spullen.
En dat leidde ook zeker tot emotie. Lees hier hoe. Want ik vond mijn herinneringen aan mijn kindertijd met jeugdreuma. Ik keek terug en naar wat het betekende voor de rest van mijn leven.
Dit ervaringsverhaal won in 2025 de eerste prijs in de Europese Edgar Stene schrijfwedstrijd, uitgeschreven door Eular. Eerder kreeg het de eerste prijs in de Nederlandse voorronde, georganiseerd door Reumazorg Nederland
Een dier dat dezelfde kleur heeft als zijn omgeving, wordt niet snel opgemerkt en loopt daarom minder risico te worden opgegeten. Een kameleon kan zich in één minuut aanpassen aan de kleur van zijn omgeving, een prima overlevingstactiek. Bepaalde kleuren dragen kan ook voor mensen een overlevingstactiek zijn.
En ook sociaal kun je een kameleon zijn. Lees verder over soldaten, een treinstation, een gothic festival en verdwijnen tegen de lucht. Hoeveel kameleon ben je zelf?
Ach, dat hebben we allemaal wel eens: keuzestress. Dat heb ik soms al in de supermarkt, met zoveel artikelen die allemaal op elkaar lijken. Eigen supermarktmerk of toch maar het bekende merk? Zal ik de ingrediënten eens vergelijken? Let ik op de prijs per kilo, op biologisch, op fairtrade? Er zijn zoveel gronden om een beslissing op te baseren dat ik door de bomen het bos niet meer zie. En dan doe ik soms maar wat en de volgende keer weer wat anders.
Ik gebruik cookies om ervoor te zorgen dat de website zo soepel mogelijk draait. Als je doorgaat met het gebruiken van de website, ga ik er vanuit dat je ermee instemt.
