“Ik heb mijn leven ingericht naar wat ik kan en vind dat ik mijn aandoening zo aardig onder controle heb en volop meedoe in de samenleving. Mijn leven, met hulpmiddelen en beperkingen en al is voor mij heel gewoon. Toch word ik soms op onverwachte momenten met mijn chronische ziekte geconfronteerd.”
En dan word ik toch weer even heel verdrietig. Wat gebeurde er? Lees het in de blog op deze site of die van het Groene Hart Ziekenhuis.
“Als kind hoopte ik elke keer weer dat mijn reumatoloog aan het einde van de controleafspraak zou vergeten om het formulier voor bloedafname van zijn stapel te pakken. Maar nee, niet één keer vergat hij dat en zo liep ik elke drie maanden verslagen en zenuwachtig achter mijn moeder aan richting bloedafname. “
Maar nee, hij vergat het nooit. Maar goed ook trouwens. Maar één kinderkwestie is nog niet opgelost. Lees erover in de blog op deze site of die van het Groene Hart Ziekenhuis
“Bij ziekte wordt er soms gesproken in termen van oorlog. Je strijdt tegen je ziekte, je bevecht je ziekte, je verliest van of overwint je ziekte. Ik ben allergisch voor dat soort termen. Zeker als er sprake is van een chronische ziekte of aandoening, want dan genees je gewoon niet. Dan is het voor jou als patiënt een tot mislukken gedoemd gevecht. Om moedeloos van te worden.”
Maar er is ook een andere manier van kijken. Beschouw je ziekte als de buurman, dat leeft veel prettiger! Lees daarover verder in mijn blog op deze site of die van het Groene Hart Ziekenhuis.
“Een van de beste vrienden van mijn zoon bleek diabetes te hebben. Een paar dagen na de diagnose ging ik, samen met zoon, bij hem op bezoek in het GHZ. Het was een heftige tijd voor hemzelf, en voor zijn ouders. Wat onwennig zaten we op de kinderafdeling bij elkaar. Maar zoon en vriendje waren dat al snel beu. Ze verkasten naar de spelletjeskamer, daar was namelijk een spelcomputer”.
Ik herkende dat wel. Zo wilde ik als kind, 3 maanden in het ziekenhuis, wel eens patat. Dat kwam wel, maar niet zoals ik had gehoopt. Lees daarover verder in mijn blog op deze site of die van het Groene Hart Ziekenhuis.
“Het gaat niet zo goed met mijn zoon op school. Hij durft zijn docenten niet om extra uitleg te vragen als hij iets niet snapt. De onvoldoendes vliegen ons om de oren voor met name Duits en Frans. Hij doet zijn best maar met name de grammatica is voor hem onbegrijpelijk terrein. Ik zeg hem dat ik niet snap waarom hij zijn docenten niet aanpreekt. Zij zijn er toch voor om dingen twee of zelfs drie of vier keer uit te leggen?”
Maar ja, ik durf zelf ook niet altijd alles aan mijn arts te vragen als ik iets niet snap rond mijn chronische aandoening. Waarom eigenlijk niet? Lees daarover verder in mijn blog op deze site of die van het Groene Hart Ziekenhuis
“Ik speel ‘Pokémon Go’ op mijn mobiel. Voor het geval u niet weet hoe het werkt, ik zal het even uitleggen: de hele wereld is voorzien van monsters, de Pokémons, die je alleen via je mobieltje kunt zien en die je kunt vangen met digitale ballen. In uw woonomgeving bevinden zich, naast die loslopende monsters, bovendien centrale plekken die ‘gyms’ worden genoemd. Daar kun je soms speciale Pokémons vangen.”
Wat heeft dat nou met het Groene Hart Ziekenhuis te maken? Nou…best wat. Lees daarover verder in mijn blog op deze site van het Groene Hart Ziekenhuis.
“In de gangen in het ziekenhuis is het meestal stil. Niet muisstil. Er klinken stemmen in de verte, de vele automatisch openende deuren maken een soort zoefgeluid. Er klinken voetstappen, soms tikkende krukken op de grond en er is komend en gaand geluid van rolstoelen, rollators en rollende bedden.”
Ik weet wel waarom het stil is. Lees daarover verder in mijn blog op deze site. Of op de site van het Groene Hart Ziekenhuis.
