Mijn handen zijn door reuma vervormd en mijn lijf zit vol littekens van operaties. Voor instanties val ik in negatief geformuleerde categorieën als ‘afgekeurd’, en ‘met beperking’. Voor het ziekenhuis ben ik een ‘chronisch patient’, dat klinkt ook al niet zo gezellig. Van buiten is duidelijk dat ik iets mankeer. Maar van binnen ben ik gewoon mezelf, iemand die positief in het leven staat.
Enkele enerverende juni-dagen lang was ik een van de bijna 13.000 mensen op het het Eularcongres in Barcelona. Behandelaars, onderzoekers, ervaringsdeskundigen, allemaal bezig met betere behandelingen en nieuwe ontwikkelingen op het gebied van allerlei soorten reuma. En ik was er ook, de winnaar van de Europese Edgar Stene Schrijfprijs, met een essay waarin ik mijn jeugd met reuma beschrijf.
Het was bijzonder. Ik schrijf maar kon ook toen het tekenen niet laten en begon aan een slak. Dat had er natuurlijk weer vanalles mee te maken. Lees maar verder.
Mijn huis wordt verbouwd dus ik ruim op, selecteer wat mag blijven en wat weg kan. Ik ben al een eind, alleen de zolder moet ik nog aanpakken. Dat wordt een zware klus, zowel fysiek als emotioneel, want daar liggen immers soms haast vergeten herinneringen verscholen in de opgeslagen spullen.
En dat leidde ook zeker tot emotie. Lees hier hoe. Want ik vond mijn herinneringen aan mijn kindertijd met jeugdreuma. Ik keek terug en naar wat het betekende voor de rest van mijn leven.
Dit ervaringsverhaal won in 2025 de eerste prijs in de Europese Edgar Stene schrijfwedstrijd, uitgeschreven door Eular. Eerder kreeg het de eerste prijs in de Nederlandse voorronde, georganiseerd door Reumazorg Nederland
Ik teken olifanten met potlood en aquarel. Nu ik de zestig ben gepasseerd voel ik langzamerhand steeds meer dat ik ouder begin te worden. Natuurlijk heb je ook jonge olifanten maar ik zie vooral de ouderdom, de zwaarte, onaantastbaarheid en stevigheid.
Lees verder over balanceren, over wat die olifant, wat ik en wat eigenlijk iedereen daar staat te doen op die steenstapels.
Het is moeilijk om uit te leggen wat het praktisch betekent om een aandoening te hebben. Reuma, in mijn geval. Maar ik ga een poging doen. Over piepende schoenen, stoeptegel, een pleister en een appelflap. Loop even met mij mee en lees…..
Vorig jaar werd ik zestig. Dat doet wat met een mens. Tijd om de balans op te maken, terug te kijken en je eens af te vragen of er nog zaken spelen uit het verleden waar je wat mee moet. En in mijn geval ook heel letterlijk tijd om de overvolle zolder eens op te ruimen.
En dat leidt tot een schok en tranen. Want dat reumaverleden is tastbaar op zolder aanwezig. Lees Eekhoorn met verleden
Tijdens de cursus ‘dieren tekenen’ in mijn lokale culturele centrum ben ik druk bezig met een ekster. Na wat getob met de vorm van de snavel en de felle kleur van de veren staat ie er in een middag toch best aardig op. De linkerkant van het blad is leeg. Waar kijkt mijn vogel eigenlijk naar? De neiging om er goud- en zilverkleurige vallende ballen naast te zetten wordt steeds groter.
Waarom?
Daar moest ik even over nadenken, maar niet zo lang. Het heeft wat te maken met glimmende theelepeltjes in eksternesten en een scootmobiel…lees verder
Volg of like?
Ik gebruik cookies om ervoor te zorgen dat de website zo soepel mogelijk draait. Als je doorgaat met het gebruiken van de website, ga ik er vanuit dat je ermee instemt.
